Detektor X-ray składa się z trzech podstawowych komponentów: generatora, detektora i modułu przetwarzania obrazu, a także mechaniki i technologii przenośników. Specjalne konfiguracje sprzętowe są dostępne dla różnych obszarów zastosowań, umożliwiając wykorzystanie głównych komponentów w wielu różnych aplikacjach. 

W swojej najprostszej formie, nowoczesne lampy rentgenowskie składają się z następujących elementów: 

Struktura generatora 

• Szklana koperta 
• Katoda grzewcza 
• Anoda miedziana 
• Tarcza wolframowa 

Wszystkie komponenty znajdują się w próżni w szczelnym szklanym lub ceramicznym korpusie. Katoda grzewcza służy jako źródło elektronów i składa się z żarnika wolframowego, który świeci pod wpływem prądu elektrycznego. 

Przyłożenie wysokiego napięcia (kV) między miedzianą anodą a katodą grzewczą powoduje przyspieszenie elektronów i ich ruch w kierunku tarczy wolframowej. Prąd elektronów w tym punkcie nazywany jest prądem lampy rentgenowskiej (mA). Gdy elektrony uderzają w tarczę wolframową, zostają znacznie spowolnione. To spowolnienie powoduje emisję promieniowania rentgenowskiego. W generatorze promieniowania rentgenowskiego Rura jest ekranowana ołowiem lub miedzią. Użyteczne promieniowanie rentgenowskie opuszcza generator przez mały otwór (patrz czerwone fale na rysunku). 

Generowanie użytecznego promieniowania rentgenowskiego uwalnia ciepło i powoduje konieczność chłodzenia generatora. Dlatego generator promieniowania rentgenowskiego jest często umieszczany w obudowie wypełnionej cieczą chłodzącą, taką jak olej. Rozpraszanie ciepła jest często wspomagane przez żebra chłodzące. Wymóg chłodzenia wynika z mocy generatora i temperatury otoczenia. 

Ogólnie rzecz biorąc: 

• W przypadku detektorów rentgenowskich o mocy od 65 W do 100 W do cyrkulacji ciepłego powietrza wystarczą zwykłe wentylatory. 
• Wydajne klimatyzatory są stosowane w urządzeniach o mocy od 100 W do 320 W. 
• W przypadku detektorów o dużej mocy 1000 W i większej wymagany jest system pomp z aktywnym chłodzeniem wodnym. 

Kontrola rentgenowska poszukuje ciał obcych, które pochłaniają większą ilość promieniowania niż kontrolowany produkt. Niezawodne wykrywanie ciał obcych jest zatem możliwe tylko wtedy, gdy mają one stosunkowo większą gęstość.  

Wiele produktów spożywczych, takich jak owoce i warzywa, jest na bazie wody lub bazuje na wodzie ze względu na ich naturalną strukturę. W związku z tym mają one gęstość podobną do wody (1000 kg / m3). Pod względem ciężaru właściwego odpowiada to wartości 1,0 g/cm3. Wartość ta jest zwykle używana jako punkt odniesienia. 

Poniższa tabela ilustruje wykrywalność typów materiałów. Materiały oznaczone kolorem czerwonym nie mogą być normalnie wykryte, ponieważ ich gęstość jest zbyt niska lub prawie taka sama jak gęstość produktu. Materiały oznaczone kolorem zielonym można wykryć ze względu na ich większą gęstość. Tabela jest posortowana malejąco według gęstości. Im wyżej dany materiał znajduje się w tabeli, tym wyższy jest współczynnik tłumienia, a tym samym elementy te są lepiej wykrywane w żywności. Oznacza to również, że mniejsze cząsteczki mogą być łatwiej wykryte. 

Uwaga: Podczas definiowania czułości wykrywania dla systemu zarządzania jakością należy również określić gęstość materiałów, które stanowią zagrożenie zgodnie z analizą ryzyka. Na przykład nie każde szkło jest takie samo: na przykład szkło ołowiowe ma gęstość 3,5 - 4,8 g/cm3. Z kolei szkło sodowo-wapniowe (zwane również szkłem sodowo-wapniowo-krzemionkowym, najpopularniejszy materiał na szklane pojemniki, takie jak butelki lub szklane słoiki) mają gęstość 2,52 g/cm3. Oczywiste jest, że bezwzględna czułość wykrywania tych dwóch rodzajów szkła znacznie się różni. W związku z tym należy zadbać o to, aby w celu zdefiniowania czułości wyszukiwania urządzenia do kontroli rentgenowskiej oceniane były dokładnie te materiały, które faktycznie stanowią zagrożenie w środowisku produkcyjnym.